SESJA ŚLUBNA W BIESZCZADACH
Gosię i Krzyśka być może pamiętacie jeszcze z naszej sesji narzeczeńskiej na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej. Kto nie widział, może nadrobić TUTAJ!!!
Nieoficjalne hasło przewodnie ich pleneru ślubnego brzmiało chyba “albo grubo, albo wcale”, bo nie dość, że sama nasza podróż w Bieszczady była istnym kombo, to jeszcze na szczycie Połoniny Caryńskiej przywitał nas taki tam lekki wicherek o prędkości ok. 80 km/h. 
Z powodu tego “wicherka” czekaliśmy na szlaku tuż pod szczytem, bo na samej górze ciężko było ustać na nogach (tak, tak, Łukasza prawie też zdmuchnęło 
). Według prognoz wiatr miał zmaleć do wieczora, ale zmalał tylko na tyle, że w ogóle weszliśmy na szczyt… 
Z powodu tego “wicherka” czekaliśmy na szlaku tuż pod szczytem, bo na samej górze ciężko było ustać na nogach (tak, tak, Łukasza prawie też zdmuchnęło ). Według prognoz wiatr miał zmaleć do wieczora, ale zmalał tylko na tyle, że w ogóle weszliśmy na szczyt… A trzeba Wam wiedzieć, że w Bieszczadach zaświeciło nam wzorowo i zawiało tak, że przerosło to nasze wszelkie wyobrażenia… 
I tak oto powstała sesja bardziej niż dynamiczna, pełna fruwającego tiulu, latających zmierzwionych włosów, walki z wiatrem i wielu przytulasów, o których tych Dwoje prosić nigdy nie trzeba
I tak oto powstała sesja bardziej niż dynamiczna, pełna fruwającego tiulu, latających zmierzwionych włosów, walki z wiatrem i wielu przytulasów, o których tych Dwoje prosić nigdy nie trzeba SESJA NA POŁONINIE CARYŃSKIEJ
Dlaczego sesja ślubna w Bieszczadach? Bo młodym gra w sercach duch podróżników, marzył nam się wiatr we włosach i kadry pełne ruchu (spełniło się z nawiązką!!), a podświadomie czuliśmy, że dzika natura Bieszczad będzie tu pasowała idealnie. Przez moment myśleliśmy o ponownej wizycie w Tatrach, ale one tym razem wydawały nam się zbyt patetyczne. Zdecydowanie potrzebowaliśmy i szukaliśmy wrażeń… Połonina Caryńska perfekcyjnie wpasowała się w naszą wizję. Przy okazji zaspokoiła nasz głód na ogniste zachody słońca. Tego dnia nic nie było w stanie zasłonić zachodu, dzięki czemu mogliśmy cieszyć nim oczy do samego zmroku. I – jak się pewnie domyślacie – powrót na parking oświetlały nam już tylko gwiazdy i latarki czołówki. 😉
BIESZCZADZKI ŚWIT
Nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy nie próbowali, najbardziej jak się da, wyeksploatować miejsca, które wybraliśmy na sesję. Dlatego zachód słońca i wycieczka na Połoninę były dla nas jednym z dwóch etapów tego pleneru. Ten drugi zaplanowaliśmy nazajutrz – o świcie. Tak, tak, nie daliśmy pospać Gosi i Krzyśkowi, ale przecież sztuka wymaga poświęceń! 😀 Początkowe szarości bieszczadzkiego poranka szybko rozwiały nam pierwsze promienie słońca. Efekty wyszły diametralnie inne niż poprzedniego dnia. Było rześko, początkowo mgliście, by za chwilę zobaczyć Bieszczady w intensywnych, ale już prawie jesiennych barwach. Z resztą zobaczcie sami!
I WYMARZONY BACKSTAGE NAM SIĘ TRAFIŁ…
A zaczęło się od tego, że Krzysiek na poranne zdjęcia zabrał ze sobą mały aparacik jednorazowy… Mało tego, że po powrocie z wyjazdu dostaliśmy przecudne pamiątkowe zdjęcie pokazujące, co tam się wyrabiało rano między tymi Połoninami, to jeszcze na koniec bieszczadzkiej przygody uraczyli nas wspólnym pamiątkowym zdjęciem zrobionym przez miłe panie podróżniczki spotkane na parkingu, kiedy już się żegnaliśmy i mieliśmy się rozchodzić w swoje strony! Co za pamiątka, aż miło powspominać… 🙂
